ben bazen vazgeçmem
kendim için
insan için
bazen de beni öyle bir vazgeçirtirler ki
insandan utanırım
kendime sığınırım.
öyle günlerin içerisindeyim işte.

attı, attı, attı
durdu.

yaz ayları hep mi sorunludur

törensel bir hazırlanış bu her defasında. bedenimi, ruhumu, ellerimi, gözlerimi yani beş duyum ve o beş duyumun tüm derinliğini, gelecek bir sarsıntıya hazır olması için avutuyorum. zira kaç şiddetinde olduğunu bilmiyoruz ben ve kendim.hazırlanıyoruz.
huzursuzluk ve öfke doluyum ben 18 yaşımda bir yaz mevsiminde.
insanlar yapıcı olmaktansa kırıcı olmayı tercih ediyor dedim kendi kendime demin.
zamanla geçmiyor hiç bir şey, zaman zaman geçiyor.
geçmediği anlarda ise zor.
aslında çok basit bence insan ilişkileri, konuşmayı bildikten sonra.
çok kısa hayat zaman geçmiyor evet ama hayat geçiyor ve bu kısalıkta ne kadar şımarık insanlar.
çok kızgınım sakinleşmek istiyorum.
sahi ne zaman büyücez ki biz her an farklı her anın bir eşi yoksa eğer
neden hep "ileride" ?
çok yorgunum.derin derin uçurumlarımdan ürküyorum, hep kenarda yürüyorum sallana sallana.

yazınız;
6 Temmuz.
ve söyleyiniz lütfen;
nedir size bu kadar yanlış yapmaya izin veren yanlışlarım?
ve susunuz lütfen artık durulunuz;
çok yoruldum ben.

neden hep vazgeçilir,
geri kazanma şansı verken.